عطر صبحگاهان نسیم دلم را نوازش میدهد

شوریده دلم سرمست از بوی توست

نمیدانم چه حسیست لابلای رگه های صبحدم

که اینگونه بی تاب پروازم میکند

دوست دارم پروبالی باز کنم

نگاهی به آسمان کنم

صبح که میشود حس پریدن در من جوانه میزند

حسی نوع که جز با استشام صبحدم متشعشع نمیشود

آنگاه که نبض صبح کم کم قطع میشود و به ظهر میرسم

حس بوی زمین رعشه بر اندام نحیفم می افکند

سالهاست که هنوز فرق صبح و ظهر را نمیدانم

شاید پرنده ها هم فقط صبح ها تمرین پرواز میکنند

که اینگونه پروبالشان را بسوی آسمان باز میکنند

هرچه باشد لیک خوب میدانم که حس پرواز زیباست

و بوی تعفن زمین با قطع نبض صبح هویداست.

آری، هنوز هم نمیدانم چه رازی است در پس رگه های صبحگاهان....

سلام من به تو ای نسیم خوشبوی وصال؛

آقای مهربانیها، دلم به وسعت تمام تنهاییها گرفته است

دلم به اندازه تمام روزنه های نجات بخش بشریت گرفته است

آقا جان این بار دلم از خودم گرفته است

از خود خودم...

آری، امروز خیلی شرمنده ام. 

داشتم به تو فکر می کردم که از خودم بدم آمد

انگار طوفان ناگهانی تنهفر به سمتم حمله ور شد

امروز به عمق وجودیم سفر کردم و به ظهورت فکر کردم

پرسیم چرا مولای من دیر کرده است؟!

یعنی 313 تکه پازل هنوز جفت نشده است؟!

شاید هم الان 312 تکه پازل جفت شده باشد و یک تکه کم باشد...

وای به حال من اگر من وسیله باشم برای چیدن آخرین پازل و

الان در خواب و غفلتم...

وااااااااااای بر من اگر قرار باشد تکه آخر پازل به دستان من چیده شود و من

هنوز هم منتظر باشم....

منتظر مولای غریب ....

و گله کنم، گله از نیامدنش...

و مولای من دست نوازش بر سرم بکشد و بگوید

تکه آخر به تو سپرده شده.... و من صدای مولایم را نشنوم

میدانم که لیاقت بودن در جایگاه آخرین پازل را ندارم

ولی...ولی میتوانم وسیله باشم برای چیدن تکه اخر پازل

وااااااااااااااااای بر من که هنوز خواب هستم در حالی

که تکه آخر پازل گم شده است........

.

آقا جان ساعتی که با تو حرف میزنیم دلمان قرص میشود،

قرص شیعه بودن، قرص پاک بودن، قرص ایمااااااان ناب. ساعتی

که با تو حرف مینیم در دل داد میزنیم و میگوییم: قسم میخورم که

فرج را نزدیک کنم. اما.....امان از آن فریادی که در دوری خاموش

باشد. وقتی دردودلمان با تو و خدایمان کمرنگ می شود...وقتی

لذت سایه سار دنیا در زیر این همه آفتاب سوزنده رعشه بر تنمان

می اندازد، فراموشی کمینمان را می کشد. آری یادمان می رود

که شیعه هستیم. یادمان می رود که منتظر هستیم. یادمان میرود

که خدایی داریم، مولایی داریم. اصلا یادمان می رود که آدم هستیم.

من میترسم مولا جان... خیلی میترسم. میترسم از دستان فراموشی

که اینگونه چنگالش را بر نبض روحمان فشرده.... خدایا خودت رحم کن،

نگذار در تارو پود فراموشی خفه شویم...آخه خدااااااااااااااا که چقدر

سخت است نفس کشیدن در هوایی که زهرآگین است.

این روزها آنچنان در خود گم شده ام که  انگار راهی دیار غربت شده ام.

دیگر خودم هم حال و روز خودم را نمی فهمم. دیگر درک زمین برایم

دشوار شده است. دیگر ظهور نکردنت برایم غیرقابل باور شده است.

مولای من! به خدا قسم سالهاست که این دل من روی خنده ندیده

است. شاید لبانم حمل کننده تصنعی خنده باشد، اما دلم.... امان

از دل مجروح... خودت میدانی چه میگویم آقا جان... هیچ دلی آرام

نمی گیرد تا نیایی.